İnsana
özgü olan emek süreci, insanın toplumu ve kendisini yeniden ürettiği bir
süreçtir. Emek harcamak, yaratmak özünde insana haz veren, doyuma
ulaştıran bir
faaliyettir. Zira bu yolla insan, kendi becerisini, yetisini üründe
somutlarken;
kişiliğini ortaya çıkarır. Ne var ki sınıflı toplumlarla birlikte emek
süreci, sömürünün
konusu haline dönüşmüştür. Böylece insana haz veren emek süreci acı
veren
bir süreç haline gelmiştir. Kapitalist toplum acıyı daha da büyütüp,
derinleştirmiştir. Emek gücünü metalaştırarak ve bireyi kendi emeğine
yabancılaştırarak emek sürecini zulüm süreci haline getirmiştir. İnsanın
toplumu ve kendisini yeniden ürettiği emek sermayenin egemenliği
altında sömürülmektedir. Emeğin sömürüsü
üzerinden büyüyen sermaye, rekabetçi ortamda daha fazla kara ulaşabilmek
için kuralsızlaşmakta
bir sakınca görmemektedir. Emek üzerinde egemenliğini daha da artırarak;
emek
gücünü bol keseden harcayıp, emek yağmasına neden olmaktadır.
